Szczegóły

Opublikowano: 31 marzec 2011

Here you can see how content are presented only in main content area. Sometimes, you will need a lot of space to present content and that how it will looks like.

• See all module positions outline

RTL Layout

All JoomlaShine templates are equipped with RTL layout support. We spent huge amount of time tweaking every tiny details of the template to make it look absolutely awesome in RTL mode. Everything is horizontally-flipped including dropdown main menu and side menu.

• Switch to RTL layout
• Switch to Normal layout

Szczegóły

Opublikowano: 31 marzec 2011

This is 3 columns layout with content presented on the right side, which is typical for blog sites. On left side columns you can present modules with sumplementary information for main content. The width of side columns can be adjusted conveniently via template parameters.

• See all module positions outline

Szczegóły

Opublikowano: 31 marzec 2011

„Wykształcenie to dobro, którego nic nie jest w stanie nas pozbawić”.

(Menander)

Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych nr 4 w Inowrocławiu tworzą Technikum im.59.Pułku Piechoty Wielkopolskiej i Zasadnicza Szkoła Zawodowa im.59.Pułku Piechoty Wielkopolskiej.

Nazwa szkoły wzięła swój początek z Miejskiej Szkoły Handlowo - Przemysłowej i chociaż przechodziła liczne reorganizacje i zmiany nazwy, zawsze dominowały w niej kierunki handlowe i ekonomiczne. Stąd też przylgnęły do niej określenia „EKONOMIK” czy „EKONOM”.

Grono Pedagogiczne i uczniowie Miejskiej Szkoły Handlowo - Przemysłowej 1945

Naszymi kierunkami kształcenia są technik ekonomista, technik logistyk, technik handlowiec, technik organizacji reklamy i zupełnie nowy kierunek technik spedytor (od roku szkolnego 2016/2017) oraz sprzedawca.

Warto pamiętać, że podejmując naukę w Ekonomie, zdobędziesz szczegółową wiedzę i umiejętności adekwatne do wybranego kierunku nauki oraz zostaniesz odpowiednio przygotowany do egzaminu dojrzałości i egzaminów zawodowych. Zyskując dyplom uzyskasz prawo do wykonywania wyuczonego zawodu, który obecnie jest poszukiwany na rynku pracy i bardzo dobrze płatny. Umożliwia to m.in. wzbogacana na bieżąco baza dydaktyczna. Tworzymy ją poprzez organizację nowych pracowni przedmiotowych w tym multimedialnych, wymianę i zakup nowego sprzętu niezbędnego w pracy ekonomisty, handlowca, logistyka, spedytora, sprzedawcy, czy specjalisty do spraw reklamy.

Ekonom, pomimo iż jest szkołą o wyraźnym profilu, rozwija wszechstronnie. Młodzi ludzie odkrywają tu talenty, spełniają ambicje oraz odszukują w sobie zainteresowania. Pasje i umiejętności rozwijają w różnego rodzaju Kołach zainteresowań, które często stają się podstawą własnego rozwoju. Upodobania sportowe natomiast młodzież rozwija na doskonale przygotowanym zapleczu, które stanowi m.in. nowoczesne boisko wielofunkcyjne. Odpowiednie wykorzystanie całej bazy sportowej, pod okiem nauczycieli wychowania fizycznego, pozwala na doskonalenie się w różnego rodzajach dyscyplinach oraz na czynny udział naszej młodzieży w licznych zawodach sportowych.

Nasza szkoła jest placówką czuwającą nad bezpieczeństwem całej jej społeczności. Wejście do budynku możliwe jest tylko przy użyciu imiennego identyfikatora, czyli przy jego zeskanowaniu przed drzwiami wejściowymi. Ewidencja wejść do szkoły uniemożliwia zatem przebywanie na jej terenie osób postronnych oraz zwiększa poczucie bezpieczeństwa.

W szkole działa także monitoring wizyjny. System ten pozwala na rejestrację poprzez kamery przemysłowe wszystkich zdarzeń mających miejsce na terenie budynku oraz w jego otoczeniu.

Rozmawiając z wychowankami Ekonoma, przekonujemy się jak lata szkolne zapadły im w pamięć, jak atmosfera szkoły miała specyficzny wpływ na kształtowanie ich osobowości i wreszcie w jaki sposób zintegrowała ludzi sobie zupełnie obcych. Absolwenci powtarzają często, że nauczyciele, którzy z nimi pracowali to nie tylko specjaliści w swojej dziedzinie, ale i serdeczni ludzie, którzy zarażali optymizmem i chęcią poznania świata. Dodają, że każdy z abiturientów w murach tej szkoły pozostawił cząstkę siebie i jednocześnie wyniósł jej cząstkę na zewnątrz.

Szczegóły

Opublikowano: 31 marzec 2011

Przewodniczący:	Julia Pietras III g
Zastępcy:	Oliwia Sobucka IV k jakub Doligała IV l
Członkowie: Hubert Grembowicz V j Piotr Bartoszak V j Dominika Białas V j Weronika Świderska V j Karolina Sosnowska V i Kacper Lewandowski IV l Amelia Nikiel IV k Kinga Nowicka IV k Nikola Przybysz IV i Wiktoria Borkowska IV i Aleks Matuszewski IV Wiktoria Grol IV i Amelia Kawalerska IV i Martyna Bolinska III g Martyna Perlikowska III g Jakub Mróz III g Jakub Dombek III g Tomasz Burandt III g Kamil Majerski III g Maciej Głos III b Oliwia Sawikowska III a Zuzanna Woźniak III a Kinga Doligała II e Klaudia Storozum II e Patrycja Drabikowska II e Natalia Janas II e Hanna Ruczkowska II e Tomasz Żebrak II f Wiktor Zych II f Filip Falgowski II f Marlena Sarnecka II f Piotr Głowacki II c Agata Dudek III e Liliana Kąkol III e Natalia Janas II e Natan Maciejewski II c
Opiekunowie SU:	mgr Patrycja Koczorowska mgr Daria Dobrzańska

---

 

---

Plan pracy Samorządu Uczniowskiego na rok 2023/2024

---

 

Samorząd Uczniowski ma bogatą tradycję istnienia, odgrywa dziś ważną rolę w życiu społeczności Ekonomika i na stałe wpisał się w historię naszej szkoły.

Do tradycyjnych zadań Samorządu należy:

Szczegóły

Opublikowano: 31 marzec 2011

59. PUŁK PIECHOTY WIELKOPOLSKIEJ

 

9 czerwca 2009 r. szkoły wchodzące w skład Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych nr 4 otrzymały Patrona, którym stał się 59. Pułk Piechoty Wielkopolskiej, zwany „Dziećmi Kujaw”.

Jego historia i działalność w sposób symboliczny i dosłowny łączą się z naszym miastem, regionem i szkołą. Najlepszy tego dowód stanowi fakt nadania mu w roku 1938 tytułu Honorowego Obywatela Miasta Inowrocławia. Pułk powstał na fali historycznych wydarzeń, jakie nastąpiły krótko po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Ciekawostkę stanowi epizod z życia szkoły z grudnia 1921 r. – orkiestra 59. Pułku Piechoty Wielkopolskiej uczestniczyła w inauguracji działalności drużyny harcerek Miejskiej Szkoły Handlowo-Przemysłowej.

Jednak argumentem przesądzającym o wyborze tego pułku na Patrona szkoły był całokształt jego dokonań i doświadczeń, począwszy od powstania wielkopolskiego, przez wojnę polsko-bolszewicką, po wojnę obronną we wrześniu 1939 r. oraz męczeństwokatyńskie. Oficerowie i podoficerowie 59. PPW trafili do sowieckiej niewoli i stali się ofiarami zbrodni katyńskiej. Pułk jest więc symbolem narodowych i patriotycznych treści ciągle aktualnych w polskiej szkole. Jest składnikiem naszego poczucia świadomości historycznej i symbolem małej ojczyzny.

Dziedzictwem, z którym młodzież może się identyfikować, bo: „Przeszłość zachowana w pamięci staje się częścią przyszłości”.

 

HISTORIA 59. PUŁKU PIECHOTY WIELKOPOLSKIEJ

 

Formowanie i udział w powstaniu wielkopolskim oraz poszerzaniu zachodniej granicy Polski

59. Pułk Piechoty Wielkopolskiej zwany „Pułkiem Dzieci Kujaw” został sformowany w 1919 roku z luźnych oddziałów ochotników biorących udział w powstaniu wielkopolskim, w walkach o wyzwolenie Kujaw Zachodnich. Rekrutowały się one spośród mieszkańców wsi i miasteczek, tych którzy walczyli pod dowództwem ppor. Pawła Cymsa na szlaku bojowym od Gniezna do Inowrocławia. Została z nich zorganizowana kompania, która 5 i 6 stycznia 1919 r. razem z 31. Włocławskim Pułkiem Piechoty i byłymi członkami POW brała udział w oswobodzeniu miasta. Oddział ppor. Pawła Cymsa zajął tzw. „czerwone koszary” i w nich pomiędzy 7 a 11 stycznia sformował dwa bataliony piechoty, które przyjęły nazwę 1. i 2. Pułku Grenadierów Kujawskich, oraz trzeci batalion złożony z ochotników ze Strzelna i Kruszwicy, który otrzymał nazwę Baonu Nadgoplańskiego. Już 11 stycznia pułki grenadierów stoczyły zacięty bój o Złotniki Kujawskie, a batalion nadgoplański zajął Łabiszyn. W wyniku kolejnych reorganizacji jednostki te weszły w skład 5. Pułku Strzelców Wielkopolskich, który wziął udział w poszerzaniu zachodnich granic Polski. W dniu 18 grudnia 1919 r. udał się w rejon Żnina, skąd 15 stycznia 1920 r. wyruszył w kierunku Szubina, a następnie na Więcbork, Sępólno i Chojnice, by przejąć za ustępującymi wojskami niemieckimi tereny przyznane Polsce traktatem wersalskim. W lutym 1920 r. przeszedł w rejon Tucholi i zakończył działania na froncie zachodnim już jako 59. Pułk Piechoty Wielkopolskiej. Swoją nazwę zmienił na mocy   rozkazu ministra spraw wojskowych z 17 stycznia 1920 r.

Wojna polsko – bolszewicka (1919 – 1921)

W lutym 1919 r. wybuchła wojna między odrodzoną Rzeczpospolitą a sowiecką Rosją, która decydowała o kształcie wschodnich granic Polski po odzyskaniu niepodległości. 59. Pułk Piechoty Wielkopolskiej został skierowany na front ukraiński i brał udział w jednym z najważniejszych epizodów militarnych, jakim była wyprawa kijowska. 8 maja 1920 r. wkroczył do Kijowa, gdzie na południe od miasta zajął pozycje obronne wzdłuż Dniepru, skąd prowadził zwiady i wypady na drugi brzeg rzeki. Skierowany na front północny 31 maja 1920 r. dotarł do Mińska, potem sforsował Berezynę i w zaciętych bojach zdobył miejscowość Domżeryce bronioną przez załogę liczącą 2500 żołnierzy bolszewickich. Największą sławą przyniosły mu walki o Łomżę w dniu 22 sierpnia 1920 r., kiedy to wziął do niewoli ponad 2000 jeńców i przyczynił się do rozbicia 3. Armii. Dzień, w którym rozegrała się bitwa o Łomżę, został ustanowiony datą święta pułku. 23 września 59. Pułk Piechoty Wielkopolskiej natarł w kierunku na Izabelin. W pościgu za nieprzyjacielem dotarł aż do Rakowa, gdzie zatrzymał się w związku z zawarciem rozejmu. Po zawieszeniu broni pozostał jeszcze przez dwa miesiące na froncie wschodnim jako osłona granicy. W grudniu 1920 r. wrócił do Inowrocławia, który został wyznaczony jako jego garnizon.

W wojnie polsko-bolszewickiej pułk zdobył 15 armat, przeszło 150 karabinów maszynowych, kilka tysięcy karabinów ręcznych, kilkaset koni, kilka pociągów amunicji i żywności, wziął do niewoli kilka tysięcy jeńców. W złotej księdze pułku, za czas do końca 1920 r., były zapisane 22 nazwiska oficerów i szeregowych udekorowanych Krzyżem Orderu Virtuti Militari i 290 nazwisk odznaczonych Krzyżem Walecznych.

Kampania wrześniowa 1939 r.

W chwili wybuchu II wojny światowej 1 września 1939 r. pułk, należąc do 15. Dywizji Piechoty, wszedł w skład Armii „Pomorze” i rozpoczął swój ostatni szlak bojowy.

Początkowo zajął stanowiska na północ od Maksymilianowa, potem walczył w rejonie Bydgoszczy, następnie organizował obronę na linii Solec Kujawski – Kobylarnia i osłaniał Brześć Kujawski od zachodu. W dniach 9 – 14 września, osłaniając kierunek północny, wziął udział w walkach nad Bzurą będących największą bitwą podczas wojny obronnej Polski w 1939 r. Początkowo pułk zajął stanowiska na linii Kuźnica – Śmiłowice – Krukowo, potem wycofał się w rejon Gąbina. Walki były bardzo zacięte. W dniu 14 września w czasie prób likwidacji niemieckiego przyczółka pod Płockiem pułk poniósł duże straty. Przeprawił się przez Bzurę w warunkach ustawicznego bombardowania. Po ciężkich walkach w okolicach Konar i Brochowa przemieścił się w rejon miejscowości Palmiry w Puszczy Kampinoskiej. Tam przeszedł reorganizację. W nocy z 19 na 20 września dotarł do Warszawy, gdzie brał udział w jej obronie do mementu kapitulacji. Żołnierze 59. Pułku Piechoty Wielkopolskiej złożyli broń dopiero w dzień po oficjalnej kapitulacji stolicy, tj. 28 września 1939 r. Poniesiona klęska ani nie przekreśla, ani nie może przesłonić wielkości żołnierskiego wysiłku oraz umiejętności i zdolności dowódczych kadry podoficerskiej i oficerskiej. Wojska Armii „Pomorze”, w ramach której walczył 59. Pułk Piechoty Wielkopolskiej, od chwili wybuchu wojny aż do kapitulacji Warszawy były bez przerwy w marszach i bojach. Pomimo zmęczenia i wyczerpania długimi, najczęściej nocnymi marszami i słabego uzbrojenia potrafiły momentami zwyciężać silnego wroga. Nie były jednak w stanie doprowadzić do ostatecznego zwycięskiego rozstrzygnięcia. Wynik kampanii polskiej 1939 r. był faktycznie przesądzony już w chwili jej rozpoczęcia.

Zaskakujące i silne uderzenie znad Bzury wytworzyło całkiem nową sytuację operacyjną, zmuszając nieprzyjaciela do zmiany planów działań wojennych. Dowództwo niemieckie musiało zrezygnować z realizowanego planu szybkiego opanowania Warszawy. Przedłużenie o około dwa tygodnie obrony stolicy miało ogromne znaczenie moralne i polityczne.

W wyniku walk podczas całej kampanii wrześniowej poległo 550 żołnierzy 59. Pułku Piechoty, a około tysiąc zostało rannych. Po kapitulacji pułk został rozwiązany.

Związki z Inowrocławiem i społeczeństwem Kujaw

59. Pułk Piechoty Wielkopolskiej był jednostką, która już w chwili powstania związana była z Kujawami. Jego geneza tkwi w działaniach podejmowanych przez oddziały samorzutnie organizujące się w czasie powstania wielkopolskiego na obszarze Kujaw. Żołnierzom pułku zawsze towarzyszyła wielka życzliwość i sympatia społeczeństwa, a zwłaszcza mieszkańców Inowrocławia, wynikająca z faktu, że przynieśli miastu wolność w styczniu 1919 r. Do Inowrocławia jako stałego pokojowego miejsca postoju pułk wrócił w grudniu 1920 r. po walkach w wojnie polsko – bolszewickiej. W okresie międzywojennym, gdy piechota wracała z jesiennych manewrów do koszar przy ul. Dworcowej, miasto dekorowano zielenią i flagami narodowymi. Tłumy mieszkańców i młodzieży szkolnej zalegały ulice, by powitać „Pułk Dzieci Kujaw”. Żołnierzom wręczano kwiaty, słodycze, papierosy i drobne upominki. Pułk współpracował z władzami miasta oraz miejscowym społeczeństwem. Wielu oficerów brało udział w działalności różnych organizacji, jak np. Aeroklubu Kujawskiego czy Miejskiego Obwodu Ligi Obrony Powietrznej. Instruktorzy wojskowi szkolili uczniów szkół średnich i zawodowych w ramach zajęć z zakresu przysposobienia wojskowego. W miesiącach wakacyjnych część oficerów i podoficerów wyjeżdżała z młodzieżą na obozy wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego nad morze. Orkiestra pułku w okresie letnim koncertowała na przemian z orkiestrą zdrojową w Solankach i uświetniała różne uroczystości odbywające się w mieście. Towarzyszyła np. inauguracji działalności drużyny harcerek z Miejskiej Szkoły Handlowo - Przemysłowej dla dziewcząt w grudniu 1921 r. W 1927 r. pułk włączył się do akcji gromadzenia funduszy na budowę kościoła garnizonowego. Między innymi organizował występy, z których zysk przeznaczono na budowę świątyni dla wojska. Orkiestra pułkowa uświetniała uroczyste nabożeństwa odprawiane w tym kościele.

Jeszcze jednym dowodem serdecznych więzi pułku z miastem i jego społecznością są sztandary. Pierwszą chorągiew, jeszcze jako 1. Pułk Grenadierów Kujawskich, pułk otrzymał w dowód wdzięczności od społeczeństwa Inowrocławia podczas uroczystej przysięgi na Rynku w styczniu 1919 r.  Drugi sztandar dostał już jako 5. Pułk Strzelców Wielkopolskich. Trzeci ufundowało mu społeczeństwo Kujaw Zachodnich wraz z mieszkańcami miasta Łomży wdzięcznymi za oswobodzenie w dniu 22 sierpnia 1920 r. Wręczył go pułkowi Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej Stanisław Wojciechowski w czasie uroczystości odbywającej się w Bydgoszczy w sierpniu 1924 r. Na sztandarze umieszczono oprócz hasła „Honor i Ojczyzna” herby Inowrocławia i Łomży oraz miejsca i daty walk pod Domżerycami, Łomżą i Izabelinem.

We wrześniu 1937 roku Zarząd Miasta wystąpił do Rady Miejskiej o przyznanie 59. Pułkowi Piechoty Wielkopolskiej tytułu Honorowego Obywatela Miasta Inowrocławia jako dowodu nierozerwalnych więzów społeczeństwa z nim. Oficjalna uroczystość nadania honorowego obywatelstwa odbyła się 6 stycznia 1938 r. W okresie powojennym inowrocławianie nie zapomnieli o zasługach „Pułku Dzieci Kujaw”. Od 1986 r. jedna z ulic na Osiedlu Rąbin nosi miano 59. Pułku Piechoty Wielkopolskiej. W dniu 9 czerwca 2009 r. szkoły wchodzące w skład Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych nr 4 w Inowrocławiu, zwanego popularnie „Ekonomik”, otrzymają jego imię.

Dowódcy pułku:

kpt. Paweł Cyms (7.I-14.III.1919)

płk Wacław Przeździecki (15-22.III.1919)

płk Stanisław Mikołaj Wrzaliński (23.III.1919-6.VIII.1920 z przerwą w VI.1920 na leczenie szpitalne)

płk Władysław Grabowski (1-27.VI.1920)

kpt. Marceli Cerklewicz (7.VIII-26.IX.1920)

kpt. Konrad Golniewicz (27.IX-2.X.1920)

ppłk Maciej Mielżyński (od 3.X.1920)

płk Maksymilian Hoborski

ppłk Karol Dziekanowski

płk dypl. Romuald Wolikowski

płk dypl. Tadeusz Kalina-Zieleniewski 1930-1932

płk Bolesław Mirgałowski (1939)

Oficerowie pułku:

Zygmunt Krudowski

Stanisław Połczyński

Kawalerowie Orderu Virtuti Militari odznaczeni Złotym Krzyżem Orderu Virtuti Militari

gen. dyw. Władysław Jan Jung

płk Stanisław Mikołaj Wrzaliński

Odznaczeni Srebrym Krzyżem Orderu Virtuti Militari

sierż. Jerzy Bauza

kpt. Marceli Cerklewicz

kpt. Kazimierz Dratwiński

chor. Antoni Dzwoniarek

ppor. Leon Głowacki

ppor. Aleksander Jakubowski

por. Maksymilian Kaszyński  kpr. Walenty Kryszak

szer. Józef Kawczyński

szer. Franciszek Kowalski

plut. Kazimierz Lewandowski

sierż. Marian Mańkowski

sierż Edmund Maciejewski

por. Ignacy Nowak    por. Józef Owczarski

por. Stanisław Połczyński

plut. Andrzej Pacholski

kpt. Edward Szmoniewski

ppor. Mieczysław Słabęski

plut. Leon Starybrat

por. Izydor Włodarek

Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari, którzy służyli w pułku 1 października 1929 r

płk dypl. Romuald Wolikowski

ppłk Julian Królikowski

kpt. Paweł Cyms

 

KALENDARIUM 59. PUŁKU PIECHOTY WIELKOPOLSKIEJ

 

1919 - sformowanie pułku z luźnych oddziałów ochotników biorących udzia w powstaniu wielkopolskim, w walkach o wyzwolenie Kujaw Zachodnich,

5 i 6 stycznia 1919 – udział w oswobodzeniu Inowrocławia, oddział ppor. Pawła Cymsa zajął „czerwone koszary”,

8 maja 1919 – wyprawa kijowska w czasie wojny polsko - bolszewickiej,

22 sierpnia 1920 – zwycięstwo pod Łomżą,

1 września1939 – kampania wrześniowa, udział w bitwie podBzurą i w obronie Warszawy,

28 września 1939 – złożenie broni przez żołnierzy i rozwiązanie 59. Pułku Piechoty Wielkopolskiej.

Szczegóły

Opublikowano: 31 marzec 2011

 

Swoje powstanie szkoła zawdzięcza prywatnej inicjatywie sióstr Schmieder, Niemek, które w 1898 roku zorganizowały kursy gospodarstwa domowego, księgowości i krawiectwa. Uruchomiły je w oparciu o ustawę ministra przemysłu i handlu z 4 maja 1886 roku. Musiały zatem posiadać niezbędne kwalifikacje, prezentować zadowalający poziom moralny, zaproponować odpowiednią siatkę godzin nauczania, dysponować wymaganym pomieszczeniem i niezbędnymi środkami finansowymi. Szkoła sióstr Schmieder miała tak wielkie powodzenie, że w roku 1911 miasto zdecydowało się przejąć ją na własny rachunek i wybudowano gmach, który na owe czasy i wymagania był wzorowo urządzony. Za czasów niemieckich szkoła była liczebnie niewielka. W ciągu roku kształciło się zaledwie 60 uczennic. Obowiązywał kursowy system nauczania. Poszczególne kursy były krótkotrwałe, od 3-10 miesięcy.

Staraniem władz miejskich w 1911 roku oddano do użytku nowy gmach, a szkoła przyjęła nazwę: Miejska Szkoła Handlowo - Przemysłowa - Żeńska w Inowrocławiu.

Ogromne zasługi przy wspieraniu budowy szkoły położył Stefan Knast, inowrocławski księgarz i wydawca, działacz narodowy w okresie zaborów i międzywojennym 20-leciu. Historia tak zarządziła, że cała jego rodzina, a więc on sam, jego synowie Wiesław i Zbigniew oraz córka Krystyna Czajkowska z domu Knast, związana jest z tradycją tej szkoły.

Wybitną rolę w zakresie organizacji oświaty, głównie jej spolszczenia na terenie Inowrocławia, odegrał ksiądz Antoni Laubitz- pierwszy inspektor szkolny na powiat inowrocławski, mogileński i strzeleński. To jemu właśnie powierzono zorganizowanie polskiego gimnazjum, szkół powszechnych i Szkoły Wydziałowej oraz zabezpieczenie szkolnego mienia Seminarium Nauczycielskiego w Inowrocławiu. Miejską Szkołę Handlowo - Przemysłową - Żeńską przejmował z rąk niemieckich i nadzorował jej spolszczenie późniejszy inspektor szkolny na terenie Inowrocławia Aleksander Nowakowski.

 

W maju 1920 roku dyrektorem szkoły została Helena Salówna i tym samym szkoła od tego momentu przybrała polskie oblicze. Dyrekcję szkoły kolejno w roku 1928 przejęła Janina Lewandowska. Dzięki jej kierownictwu Miejska Szkoła Handlowo- Przemysłowa stała się znaczącą placówką oświatowo- wychowawczą. W szkole dominował wówczas system nauczania kursowego o zróżnicowanym czasie trwania i obejmował zarówno uczniów młodocianych jak i osoby dorosłe.

Zasadnicze zmiany przyniósł rok szkolny 1924/1925. Kurs handlowy zmienił się na 2-letnią szkołę handlową, a kurs zawodowy na szkołę przemysłową o 2- letnim dziale bieliźniarskim i 3-letnim dziele krawieckim.

Zgodnie z założeniami reformy oświatowej z 1932 roku, przystępowano do organizowania gimnazjów i liceów handlowych. Był to w zamyśle ustawodawcy proces organizacyjny obliczony na realizację w przeciągu kilku najbliższych lat. Odpowiednie przygotowanie kadry nauczającej zapewniał ówczesny Naczelnik Wydziału Szkół Handlowych w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Podstawę programu nauczania w gimnazjum i liceach handlowych tworzyły: organizacja i technika handlu ni reklamy, towaroznawstwo, geografia gospodarcza, matematyka i księgowość oraz przedmioty ogólnokształcące.

Warto zaznaczyć, że w całej Polsce było zaledwie 8 średnich państwowych szkół handlowych. W Wielkopolsce przez państwo utrzymywana była szkoła handlowa w Lesznie i w Poznaniu. Natomiast pozostałe szkoły utrzymywane były przez miasta (Poznań, Inowrocław, Bydgoszcz, Gniezno), izby przemysłowo- handlowe (Poznań, Bydgoszcz) lub przez Towarzystwo Kupców (Ostrów Wielkopolski).

Oprócz kierunku handlowego w MSH - Przemysłowej, funkcjonowała Szkoła Handlowa Zrzeszenia Samodzielnych Polsko - Chrześcijańskich Kupców (dla chłopców), którą zlikwidowano w czerwcu 1932 roku.

18 lutego 1938 roku Rada Miejska podjęła uchwałę o powołaniu Gimnazjum Kupieckiego w Inowrocławiu. Problemem jednak stała się kwestia pomieszczeń dla gimnazjum. Istniejące lokale Miejskiej Szkoły Handlowo- Przemysłowej okazały się niewystarczające, bowiem w budynku funkcjonowało jeszcze Liceum Dietetyczno - Sanatoryjne, którego celem było kształcenie przyszłych pracowników pensjonatów, internatów, sanatoriów i pracownic szpitalnych specjalizujących się w problematyce racjonalnego i zdrowego żywienia. Była to pierwsza tego rodzaju szkoła w kraju.

Rozrastająca się organizacyjnie i programowo Miejska Szkoła Handlowo - Przemysłowa coraz bardziej borykała się ze szczupłością pomieszczeń i brakiem odpowiedniego, w stosunku do podjętych zadań, gmachu szkolnego. Budynek postawiony w 1911 roku stał się dla wymogów szkoły lat 30-tych zupełnie niewystarczający. Ogólny brak funduszy stał na przeszkodzie rozbudowy gmachu placówki. W 1932 roku szkoła posiadała laboratorium chemiczne, zbiory towaroznawcze i bibliotekę liczącą około tysiąca tomów.

Rozwój szkoły i jej dydaktyczno - wychowawczą działalność brutalnie przerwała wojna. 8 września 1939 roku wkroczył do Inowrocławia 337 pułk piechoty niemieckiej dowodzony przez ppłk Arndta. Zaczęła się tragiczna dla wszystkich mieszkańców hitlerowska okupacja. Nauczyciele i uczniowie jednak godnie pełnili swój obowiązek, podejmując konspiracyjną walkę z okupantem, ginąc na polu walki i w hitlerowskich obozach koncentracyjnych.

W związku z wybuchem II wojny światowej, szkolny sztandar, który łączył tradycje polskie z symboliką religii katolickiej, znalazł się w niebezpieczeństwie. Woźnej szkoły pani Helenie Montewskiej udało się go schronić tuż przed zajęciem obiektu szkolnego przez hitlerowców. Ryzykując wiele, przechowywała go przez sześć lat okupacji i traktowała jako symbol nadziei i przetrwania. Kolejno, stosunek ludowej władzy do emblematów religijnych był niechętny, a nawet wrogi i z tego powodu sztandar poniewierał się. Zawieszono go za szafami w gabinecie dyrektora czy pokoju nauczycielskim. Wreszcie nadszedł moment, kiedy trzeba było go zupełnie usunąć ze szkoły. Znalazły się jednak osoby, które obroniły sztandar z wizerunkiem Matki Boskiej Częstochowskiej- niegdyś godło szkoły i symbol jej honoru. Sprawowały troskliwą opiekę nad nim we własnych domach. Byli to - nieżyjący już dziś - pani profesor Helena Smoczkiewicz i woźny szkolny pan Zaworski. Po jego śmierci żona przekazała sztandar pani Emilii Wajdzie, wieloletniej nauczycielce szkoły, która zmarła w wieku 106 lat (w roku 2015). Pani Emila oddała sztandar w latach 70 do kościoła pod wezwaniem św. Krzyża z myślą, że wreszcie doczeka należnego mu miejsca. W kartach historii naszej szkoły i miasta zapisały się losy ówczesnej dyrektorki pani Janina Lewandowskiej. Wspólnie z byłym prezydentem Inowrocławia dr. Józefem Krzymińskim kierowała przygotowaniami do obrony miasta przez hitlerowskimi wojskami. Aresztowana ona została przez Niemców w dniu 23.02.1943 roku tranzytem z Krakowa została przewieziona do obozu w Oświęcimiu. Oznaczona była numerem 36234 i zginęła 4 kwietnia 1943 roku, mając 47 lat.

 

Miejską Szkołę Handlowo - Przemysłową reaktywowano, po wojennej przerwie, 8 marca 1945 roku. W szkole funkcjonowały działy: handlowy i administracyjno - gospodarczy (4 oddziały), krawiecki (2 oddziały) oraz gospodarczy (2 oddziały). Kierunki handlowe rozwijały się bardzo prężnie:

• 4-letnia szkoła dla dorosłych - pierwsi absolwenci ukończyli naukę w 1947 roku (łącznie uczniów tej szkoły było 306, do roku 1950);
• Miejskie Gimnazjum Handlowe - 3-letnie dla dorosłych - pierwsi absolwenci 1946 roku (łącznie uczniów tej szkoły było 126, do roku 1950);
• Państwowe Liceum Handlowe - absolwenci w roku 1950 w liczbie 28;
• Państwowe Liceum Administracyjno - Gospodarcze I i II stopnia - absolwenci w roku 1951 w liczbie 39;
• Państwowe Liceum Administracyjno - Handlowe I stopnia - absolwenci 1951 w liczbie 97;
• Państwowe Technikum Handlowe - absolwenci w 1952 roku w liczbie 38;
• Państwowe Liceum Administracyjno - Gospodarcze - absolwenci w roku 1952 w liczbie 30;
• Państwowe Liceum Administracyjno - Handlowe (wieczorowe dla pracujących) - absolwenci w roku 1952 w liczbie 27;
• Technikum Handlowe - absolwenci w latach 1953-1957 w liczbie 277.

Kolejna reorganizacja szkoły to powstanie 3-letniego Technikum Ekonomicznego, 3-letniego Technikum Gospodarczego oraz Zasadniczej Szkoły Zawodowej. Kolejne zmiany organizacyjne nastąpiły 1 września 1958 roku, kiedy powołano 5-letnie Technikum Ekonomiczne (w miejsce istniejącego Technikum Handlowego)i Zasadniczą Szkołę Zawodową. Rozrastająca się szkoła została podzielona i ostatecznie 6 stycznia 1965 roku przeniesiono Technikum Ekonomiczne i Zasadniczą Szkołę Handlową do nowoczesnego gmachu przy dzisiejszej ulicy Józefa Krzymińskiego.

1 września 1969 roku nastąpiły kolejne zmiany w strukturze organizacyjnej szkoły. Powstały wówczas Liceum Ekonomiczne, Wieczorowe Technikum Ekonomiczne i Zasadnicza Szkoła Handlowa. W następnych latach szkoła kilka razy zmieniała swą nazwę. 1 września 1975 roku zmieniono nazwę szkoły na Zespół Szkół Ekonomicznych. 1 września 1990 uruchomiono w ramach Zespołu Szkół Ekonomicznych - Liceum Handlowe oraz Policealne Studium Zawodowe. Uruchomienie Liceum Handlowego było inicjatywą niezwykle trafną i zasadną, tym bardziej, że rozwój placówek handlowych w sektorze prywatnym stał się zjawiskiem powszechnym. Starania o powołanie do życia tego typu szkoły podjęte zostały wspólnie z nauczycielami Zespołu Szkół Handlowych w Bydgoszczy już pod koniec 1989 roku. Inowrocławsko - bydgoską inicjatywą zainteresowały się zarówno Ministerstwo Edukacji Narodowej i istniejące wówczas Ministerstwo Rynku Wewnętrznego. Kolejna zmiana nazwy szkoły nastąpiła: 17 grudnia 1992 roku na Zespół Szkół Ekonomicznych i Handlowych, szkoła otrzymała wówczas nowy sztandar poświęcony przez Prymasa Polski - Józefa Glempa. W latach 90-tych XX wieku szkoła nawiązała międzynarodową współpracę ze szkołami z innych krajów europejskich. W marcu 1996 roku po nawiązaniu współpracy z placówką oświatową z Forbach, nastąpiła wymiana młodzieży polsko - francuskiej. Natomiast od października 1998 roku do lipca 2000 roku trwała międzynarodowa współpraca naszej szkoły ze szkołami z Portugalii, Francji i Włoch w ramach Europejskiego Projektu Edukacyjnego „Sokrates-Comenius”. 8 i 9 czerwca 2002 roku szkoła obchodziła swój Jubileusz 80-lecia, w ramach którego uczniowie m .in. wystawili widowisko historyczne pt.: „Proces o zwrócenie Pomorza ”oraz montaż słowno-muzyczny pt.: ”Nasz handel ma tradycję”. W 2002 roku nastąpiła kolejna zmiana nazwy szkoły na Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych nr 4, w skład którego weszły: Technikum Ekonomiczne, Technikum Handlowe, Liceum Profilowane i Szkoła Zasadnicza Handlowa.

1 września 2007 roku uruchomiono w naszej szkole 4-letnie technikum logistyczne. W późniejszych latach oprócz funkcjonujących kierunków nauczania: technik ekonomista, technik handlowiec, technik logistyk, utworzono kierunek technik organizacji reklamy oraz technik spedytor.

9 czerwca 2009 roku ZSP nr 4 w Inowrocławiu obchodził święto szkoły związane z nadaniem nowego sztandaru i Patrona - 59.Pułku Piechoty Wielkopolskiej. Natomiast we wrześniu 2010 roku nasza szkoła obchodziła Jubileusz 90-lecia swego istnienia.

Wymierny wpływ na kierunki rozwoju i osiągnięcia szkoły wywarli jej kolejni dyrektorzy:

• 1911 – 1920 Margaret Schmieder
• 1920 – 1927 Helena Salówna
• 1928 – 1939 Janina Lewandowska (ostatnia przedwojenna dyrektorka szkoły)
• 8 marca – 3 września 1945 Marian Mroziński
• 4 września 1945 – 1950 Leokadia Rogalska
• 1950 – 1952 Andrzej Wróblewski
• 1952 – 1953 Augustyn Staniek
• 1953 – 1963 Stefan Graczkowski
• 1963 – 1964 p.o. dyrektora Lech Chudziński
• 1964 – 1971 Antoni Wica
• 1971 – 1973 Janusz Kuta/zastępca dyrektora Janusz Konieczny
• 1973 – 1982 Kajetan Krysiński zastępcy dyrektora Hanna Michalak, dr Irena Piechowiak, Jan Skoczypiec
• 1982 – 2004 Henryk Głuszkowskizastępcy dyrektora Bożena  Wysocka, Małgorzata Celberg
• 2004 – 2009 Małgorzata Celbergzastępca dyrektora Anna Zielińska
• od roku 2009 Artur Nalewajski zastępca dyrektora Anna Zielińska.